"Killing Floor" ("Poziom śmierci") - Lee Child

Ostatnimi czasy nazwisko Lee Childa pojawiało się wokół mnie często. Jego książki omawiała Sue Perkins w swoim programie, jedna z nich znalazła się na liście tytułów wybranych do rozdania w czasie World Book Night, zachwalała go Jane z blogu Jane Doe z offu, pełno jego książek w księgarniach, w naszej biblioteczce chodzi jak ciepłe bułeczki... Postanowiłam przekonać się i ja, co takiego jest w tych powieściach, że uwielbiają je miliony i sprzedają się też w milionach... Będąc czytelniczką sumienną, sięgnęłam po pierwszą część serii, „Killing Floor”, czyli w polskim tłumaczeniu „Poziom śmierci”.

Już od pierwszych stron wiadomo, czym fascynują się entuzjaści Childa. Na scenę wkracza Jack Reacher. Wkracza z rozmachem i wybuchem, już na wstępie dając się zaaresztować za brutalne morderstwo, którego nie popełnił. Klasyczny przypadek człowieka, który znalazł się w niewłaściwym miejscu, w niewłaściwym czasie. Jest bowiem byłym żołnierzem i żandarmem, który od pół roku żyje bez stałego adresu, bez bagażu, bez zobowiązań, a do Margrave, miasteczka, w którym nie było zabójstwa od wielu, wielu lat, zawitał pod wpływem kaprysu. I nawet wezwany na przesłuchanie, zamknięty w celi Reacher jest spokojny, bo wie, że jest niewinny. A poza tym – zawsze daje sobie radę. Jack Reacher jest bowiem typem bohatera-macho. Bez trudu potrafi rozwalić komuś czaszkę jednym uderzeniem, zna się na wszystkich brudnych sztuczkach walki wręcz, jest też ekspertem w strzelaniu z broni palnej. Umie czekać cierpliwie w zasadzce, by potem zaskoczyć jakiegoś bandytę i jednym ciosem poderżnąć mu gardło. Nie jest przy tym bezdusznym robotem. Wcale nie podoba mu się rozwalanie łba nieznanemu człowiekowi, ale jeśli chodzi o własne przetrwanie, sztuka polega na tym, by zaatakować zanim inni to zrobią.

Jack Reacher nie ma czasu się w tej książce nudzić. Nie ma nawet czasu odpocząć. Akcja rozwija się szybko, Reacher działa, a my z zainteresowaniem przewracamy kartki. Fabuła była ciekawa i potrafiła utrzymać w napięciu, podobały mi się niespodzianki i zwroty akcji, które zaserwował nam autor. „Killing Floor” czytało mi się błyskawicznie, z zainteresowaniem i zaciekawieniem, ale bez specjalnego zaangażowania. Jeśli bym odłożyła książkę przed jej skończeniem i nigdy nie mogła do niej wrócić, nie martwiłabym się specjalnie. Zgadłam też, kto był w tej książce po której stronie, co mi się rzadko zdarza...

Zastanawiam się, dlaczego książka nie podobała mi się bardziej i chyba znalazłam powód - nie przepadam za kryminałami i thrillerami amerykańskimi. Nie pociągają mnie ani szerokie, bezkresne przestrzenie, ani samotny bohater, który nigdzie nie może zagrzać miejsca. Słyszałam, że kobiety mają do Reachera słabość, ale mnie nie pociąga ten typ bohatera.... Nie znaczy to, że nie wrócę do thrillerów Lee Childa – na pewno będę chciała przeczytać jeszcze jakieś jego książki, ale chyba jednak pozostanę wierna europejskim klimatom.

Ps. Ciekawe też, że autor jest Anglikiem, piszącym powieści osadzone w USA...