Zgubne skutki nałogu, czyli Dabarai w odwiedzinach...

Wiadomo, że zemsta najlepiej smakuje na zimno… Kiedy wraz z Padmą i A. buszowałyśmy po londyńskich antykwariatach, co chwila słyszałam głośne okrzyki protestu, gdy wpychałam im różne książki, które moim zdaniem na pewno by je zainteresowały… Nie bacząc na ich wyjaśnienia, że przecież jakoś muszą się spakować, a linie lotnicze mają limity na bagaże, wyciągałam z półek kolejne powieści, które im potem usiłowałam polecić… Na moje usprawiedliwienie powiem, że moje starania wynikały  li i jedynie z dobroci mojego serca, nie było w nich żadnej perfidii i wcale nie chciałam ich zrujnować… Wręcz przeciwnie, wielokrotnie proponowałam przechowanie zakupionych lektur u siebie do następnej wizyty. Nic to – zwykle w odpowiedzi na moje nieśmiałe: „to by ci się spodobało”… słyszałam tylko  głosy sprzeciwu… Ach, trzeba było siedzieć cicho i niczego im nie polecać…! Bowiem wczoraj role się odwróciły i dowiedziałam się na własnej skórze jak ciężko jest zaprotestować, jak trudno jest odwrócić się od kuszących ofert książkowych, wyjść z kolejnej księgarni bez żadnych zakupów, odłożyć książkę na półkę i powiedzieć sobie, że może, następnym razem… I jak przerażająca wydaje się wizja niechybnego nadbagażu… Wczoraj bowiem odwiedziłam Padmę w Poznaniu i zostałam radośnie przeciągnięta przez niektóre poznańskie księgarnie i antykwariaty… Niektóre, bo podobno jest ich więcej, ale miałyśmy niewiele czasu. Po kilku godzinach spędzonych w towarzystwie Padmy i A., podczas których wpychano, polecano i wyszukiwano  mi książki, kuszono mnie różnorakimi tytułami i z szatańskim chichotem przypominano, że jeśli mi się coś nie zmieści, zawsze będę mogła zostawić kilka powieści u mojej mamy, stwierdzam, że teraz rozumiem, o co im chodziło…

Stos, który mam zamiar zatargać w walizce do Londynu jest oczywiście wciąż w fazie kompletowania. Nie wiem, czy wszystkie poznańskie pozycje pojawią się na nim, bo nie tylko zakupiłam już z dziesięć innych książek, mam zamiar też dokończyć szperania po maminych półkach w poszukiwaniu zapomnianych i schowanych skarbów. Oczekujcie podsumowania za kilka dni. Tymczasem wracam do lektury ”Zapachu drzewa sandałowego” i życzę wam miłego wieczoru!