Alfabet Dabarai – D jak Dzieciństwo

Książki zawsze były obecne w naszym domu i właściwie czytali u nas wszyscy – jedni więcej, drudzy mniej, inni częściej, jeszcze inni rzadziej. W zakamarkach pamięci przechowuję kilka wspomnień, związanych z czytaniem. Pierwsze to mój Ojciec, leżący na tapczanie, czytający książkę i zaśmiewający się niemal do łez. Pamiętam, że zapytałam się go, co go tak rozśmieszyło, a on odpowiedział, że Biała Glista.... Dopiero jakiś czas potem skojarzyłam autorkę i książkę. Drugie wspomnienie to rozmowy z moja babcią, której przynosiłam różne książki i prosiłam: „Wybierz sobie, co chcesz mi poczytać przy jedzeniu!”. Trzecie wspomnienie jest właściwie pożyczone, bo opowiadała mi o nim moja Mamunia – otóż kiedy czytano mi bajkę o Złotowłosej i trzech niedźwiadkach, podobno zalałam się łzami, usłyszawszy, że wredna dziewuszka nie tylko zeżarła biednemu misiowi kolację, ale jeszcze złamała jego ulubione krzesełko...

W trzecim konsekwentnie niekonsekwentnym odcinku Alfabetu zapraszam do wspominania książek waszego dzieciństwa... Książek ukochanych, czytanych po wielokroć, znanych na pamięć, do których chce się wracać. Kiedy byłam mała, uwielbiałam czytać bajki. Bajki, baśnie, legendy – miałam ich na swoich półkach mnóstwo i lubiłam je czytać sobie we fragmentach, na wyrywki. Pamiętam zwłaszcza te trzy książki:

Irena Kwintowa, „Uśmiechnij się bajko” - zbiór baśni i legend z Warmii i Mazur. Szczególnie zapamiętałam legendy o Smętku i Kłobuku oraz przepiękne ilustracje w tej książce. Jak się dowiedziałam z sieci, ich autorką jest Elżbieta Gaudasińska.

„Nowy kiermasz bajek” - zbiór bajek warmińsko-mazurskich, autorstwa różnych pisarzy. Mnie szczególnie podobały się bajki o proboszczu i sprytnym Kubie (autorem jest Władysław Gębik) i legendy, w których występuje sprytny Mazur i diabeł. Bajki są zabawne, poruszające i nie zawsze kończą się dobrze! Moja okładka nie jest może najładniejsza, ale zawartość jest po prostu fantastyczna!

„Śpiewająca lipka. Bajki Słowian Zachodnich” - bajki polskie, łużyckie, czeskie i słowackie, krótkie, ludowe opowiastki. Z tej książki też zapamiętałam przepiękne ilustracje (autorstwa Heleny Zmatlikovej), które kiedyś z zapamiętaniem kalkowałam.... Niedawno widziałam wznowienie tej książki w księgarni – przekonajcie się sami, jaka to cudna książka!

Po bajkach czas przyszedł na dłuższe historie i opowiastki. Było ich tak wiele, że ciężko wybrać te ulubione i warte polecenia. Ale do tych trzech zdecydowanie warto wrócić!

 

Wojciech Witkowski, „Burzliwe dzieje pirata Rabarbara” - dowcipne historie o Rabarbarze, który pokłóciwszy się z kapitanem statku postanawia zostać piratem! Jego żona Barbara szyje mu żagle i wraz z synkiem Krztynkiem wyruszają w rejs. Rabarbar ma wiele wspaniałych przygód, z których do tej pory pamiętam sporo fragmentów... ("Długo spałeś mięso, wszyscy strasznie wygłodnieli...") Jak można zapomnieć wspaniałe ilustracje Edwarda Lutczyna, które przyozdabiają książkę? Zainteresowanych ucieszy wiadomość, że książkę ostatnio wznowiło Wydawnictwo BIS.

Jan Grabowski, „Puc, Bursztyn i goście” - jedna z moich ulubionych książek tego autora! Pełna humoru opowieść o psach podwórzowych i domowych i ich zwyczajach! Do tej pory z Mamunią używamy kultowego już powiedzenia z tej właśnie książki: „Wygodnie ci, Tjuzdejku?” kokosząc się wygodnie na tapczanie... A poza tym polecam też inne opowiadania autora o zwierzętach - „Metka”, „Puch, kot nad koty”, a do tego opowiadania o ptakach... Świat zwierząt jest zawsze bardzo wdzięcznym tematem opowiadań, a Grabowski jest znakomitym gawędziarzem. 

Jan Brzechwa, „Akademia Pana Kleksa” - przede wszystkim Pan Kleks, postać kultowa. Po drugie fantastyczne wierszyki pamiętane z filmu - „Dzik jest dziki, dzik jest zły!”. Po trzecie niezapomniane lekcje w Akademii. Kto z was też marzył o takiej szkole? Do tego fantastyczne ilustracje mojego ukochanego ilustratora, Marcina Szancera. A do tego jest jeszcze część druga – „Podróżę Pana Kleksa” i moja chyba najukochańsza i najulubieńsza – „Tryumf Pana Kleksa”.

Na koniec dwie książki, które wzruszają mnie do dzisiaj. Chociaż wiem jak się kończą, za każdym razem czytam je z zapartym tchem. Nigdy z nich nie wyrosnę!

 

Astrid Lindgren, „Bracia Lwie Serce” - książka, która przy której czytaniu zawsze się wzruszam. Piękna opowieść o braciach i zaczarowanej krainie, którą dotyka zło. Odwieczna walka dobra ze złem, braterska miłość, wzruszająca odwaga i poświęcenie – Astrid Lindgren to jedna z moich ukochanych pisarek, nie tylko mojego dzieciństwa.

 

Kornel Makuszyński, „Przyjaciel wesołego diabła” - nie oglądajcie przypadkiem filmu, zupełnie nie warto. Książka jest nie dość że sto razy lepsza to i zupełnie inna. Przeczytajcie historię Janka i Piszczałki, którzy Niech was nie zrazi dydaktyzm i lukier, za to skoncentrujcie się na wspaniałej historii o pełnej przygód i niebezpieczeństw wyprawie, która naszych bohaterów wiele będzie kosztowała, a przy której łza się w oku zakręci. PS. Moja okładka była z tej serii dla dorosłych...

Mogłabym tak wymieniać i wymieniać... A wy jakie książki z dzieciństwa pamiętacie najlepiej?