Kryminał na dobry początek roku... ("Zabójcy bażantów" - Jussi Adler-Olsen)

„Zabójca bażantów” to druga książka Jussi Adler-Olsena, popularnego duńskiego autora kryminałów, o którego „Mercy” (polskie tłumaczenie „Kobieta w klatce”) pisałam tutaj. Po świetnym debiucie nadeszła kolej na równie świetną kontynuację – bardzo się cieszę, że autor trzyma formę. Książka jest wciągająca, trzymająca w napięciu, pełna interesujących charakterów i do tego prowadząca czytającego wprost do wybuchowego finału.

Carl Morck wraca z urlopu do piwnicznych czeluści Departamentu Q, by zająć się kolejną sprawą. Latem 1987 roku ktoś śmiertelnie pobił rodzeństwo, chłopaka i dziewczynę, w letniskowym domku w miejscowości Rorvig. Podejrzenie padło na grupę uczniów ze szkoły z internatem, którzy przebywali w pobliżu. Trzej z nich są teraz bogaci, wpływowi i bezkarni. Jeden nie żyje. Kolejny członek grupy, Bjarne Thogersen, po jakimś czasie przyznał się do morderstwa. Jedyna kobieta z tej grupy, Kirsten-Marie Lassen, zniknęła. Skoro jednak sprawca morderstwa jest za kratkami, dlaczego sprawa znalazła się na biurku Morcka? I dlaczego komuś z góry zależy na tym, by śledztwo zablokować?

Podobnie jak w poprzedniej powieści, czytelnik od początku ma przewagę – nie tylko podąża tropem śledztwa Morcka, ale także śledzi wydarzenia z perspektywy innych bohaterów. Fragmenty opowiadane z perspektywy podejrzanych– Ditleva Prama, Torstena Florina, Ulrika Jensena, w interesujący sposób ukazują nam sylwetki potężnych i niebezpiecznych mężczyzn, którzy nie boją się łamać reguł, są nietykalni i bez skrupułów. Ich styl życia budzi odrazę, ich czyny szokują czytelnika, zwłaszcza, kiedy wyobrażamy sobie, jakich jeszcze niegodziwości mogą się jeszcze dopuścić, a jednocześnie sprawiają, że od lektury nie można się oderwać. Przyzwyczajeni, że sprawy zawsze idą po ich myśli, potentaci źle reagują na wieść, że tak naprawdę są oni też mają swoje słabe punkty i że ich także można zranić.

Jednak najciekawszą perspektywę wydarzeń przedstawia czytelnikowi narracja Kirsten-Marie Lassen, kobiety, która powinna mieszkać w wygodnej posiadłości, w luksusie i komforcie jaki jej może dać rodzinna fortuna, a zamiast tego żyje od wielu lat na ulicy, w ukryciu. Kimmie to bardzo ciekawa, złożona i świetnie przedstawiona postać. Pogrążona w szaleństwie, a jednak w niektórych momentach wstrząsająco trzeźwa i przytomna, zdolna do nienawiści tak głębokiej, że staje się ona siłą napędową jej wszystkich działań, a jednocześnie w przedziwny sposób potrafiąca wciąż odczuwać współczucie i żal po śmierci swojej jedynej sojuszniczki. Historia Kimmie jest przejmująca, a jej losy i motywy jej działań odsłaniane są przed nami stopniowo. Śledztwo Morcka przedstawia ją to jako ofiarę, to jako niebezpieczną głównego sprawcę, stopniowo ukazując czytelnikowi prawdziwą Kimmie, postać zaskakującą do samego końca...

Podziwiam autora za umiejętność stopniowego budowania napięcia – od intrygującego początku, podczas którego śledzimy polowanie oczami ofiary, poprzez ciekawie przedstawione dochodzenie, aż do finału. W dodatku powieść obfituje też w równie zaskakujące zabawne momenty, które powodowały, że od czasu do czasu nie mogłam się powstrzymać od wybuchów śmiechu. Wiele w tym zasługi prowadzących śledztwo pracowników Departamentu Q – dialogi między nimi i ich interakcje były często bardzo zabawne...

Jak poprzednio, głównym bohaterem „Zabójcy bażantów” jest Carl Morck, wciąż pełen sprzeczności i problemów, i jego współpracownik, Assad, który pozostaje w dalszym ciągu tajemniczy i pełen niespodzianek. Jussi Adler-Olsen wprowadza też w szeregi Departamentu Q nową pracownicę – obok Assada u boku Morcka pracuje też Rose Knudsen – młoda dziewczyna równie niezależna, krnąbrna i niesubordynowana jak i on. Jednym słowem – ktoś ciekawy, o kim bardzo chętnie przeczytam w kolejnych książkach.

„Zabójcy bażantów” to moja pierwsza książka przeczytana w tym roku, bardzo udany początek roku i lektura warta polecenia. Niesamowicie udany kryminał, wciągający i pełen napięcia. Będę z niecierpliwością wypatrywać kolejnej książki Jussi Adler-Olsena, a wszystkim tym, którzy lekturę jego książek mają jeszcze przed sobą – zazdroszczę...