Wiedźma W. Redna Olgi Gromyko

Weekend skończony, goście pojechani, książki się czytają, na pierwszy ogień poszła Wiedźma Opiekunka Olgi Gromyko. Przesympatyczna opowieść o wiedźmie i wampirach, która dostarczyła mi kilku przyjemnych godzin rozrywki. Część pierwszą przeczytałam latem (po przypomnieniu sobie dwóch pierwszych książek pani Gromyko, Zawód Wiedźma), część drugą teraz i mogę stwierdzić z czystym sumieniem, że mi się fantastyka w wykonaniu białoruskim spodobała. W czterech tomach powieści śledzimy losy wiedźmy W.Rednej, rzeczywiście często wrednej, od praktyk studenckich spędzonych na pisaniu pracy zaliczeniowej o wampirach z Dogewy, aż do zakończenia edukacji w Starmińskiej Wyższej Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa. Po zakończeniu nauk Wolha , przyjaciółka władcy Dogewy, postanawia objąć posadę wiedźmy właśnie w krainie wampirów, ale pojawiają się niespodziewane przeszkody – najpierw staż na zamku, potem władca udaje się do sąsiedniej doliny na spotkanie narzeczonej, a do tego sprawy komplikują różne zbiry, najemniczka Orsana i biały wilk.

W malowniczy świat wykreowany przez Olgę Gromyko szybko się wpada, a bohaterowie, nawet ci drugo i trzecioplanowi są też sympatyczni i ciekawi– pyskata wiedźma, trolle o niewyparzonym języku, krasnoludy albo zwykli ludzie, mieszkańcy okolicznych wiosek i miasteczek ,są barwnie opisani i pełni charakteru. Obok tak popularnych wampirów pojawiają się i słowiańskie, przaśne stwory – skrzaty, rusałki...

Może nie jest to powieść odkrywcza, bo fabuła koncentruje się wokół utartych schematów wyścigu z czasem, podróży głównego bohatera (albo bohaterki) w poszukiwaniu zaklęcia czy innego ratunku dla drugiej postaci. Może wampiry, najemnicy i wiedźmy nie są niczym nowym, bo pojawiły się już w tylu różnych powieściach Jednak myślę, że autorka znalazła jednak kilka ciekawych pomysłów na odświeżenie klasycznego wizerunku wampira-krwiopijcy a i ciekawie ukazała pozostałe wątki. Powieści Olgi Gromyko, napisane lekkim i dowcipnym piórem, czyta się przyjemnie, chichocząc pod nosem i szybko przewracając strony. Język Wiedźmy przypominał mi chwilami książki Sapkowskiego, albo Brzezińskiej – potoczysty, soczysty i dowcipny. Jedyny zgrzyt dla mnie stanowił język jakim się posługiwała najemniczka Orsana, w chwilach wzburzenia używająca „dialektu” z jej rodzimego państwa – co mnie denerwowało, bo znaczenia niektórych wyrażeń musiałam się domyślać, jako że brzmiały jak nie przetłumaczone zwroty z języka rosyjskiego... Ale mimo to, czytając Wiedźmę Opiekunkę bawiłam się przednio i mam ochotę powrócić do Dogewy, Wolhy, Lena i ich historii.

Polecam miłośnikom fantasy zza płota i tym, którzy mają dość zachodnich pomysłów i wzorców i szukają czegoś innego.

Czas na kolejną książkę ze Stosu - do usłyszenia!