Niedzielne czytanie

Niedzielne czytanie zaczyna się już od rana. Książkochłony są najszczęśliwsze, kiedy nie idą do pracy, kiedy wiedzą, że przed nimi cały dzień, który mogą poświęcić ukochanemu nałogowi. Poranek zaczyna się od leniwego śniadania, a zaraz po nim – książkochłony układają się w ulubionej Pozycji Czytelniczej – Siedzącej, Leżącej, Stojącej, Zwisającej, czy też W Wannie, pobierają z leżącego nieopodal Podręcznego Stosiku książkę i znikają na parę godzin. Wynurzają się jedynie po to, by zażądać kolejnej herbaty z cytryną/gorącej czekolady/kawy/soczku z malin, czy, w letnich miesiącach, ożywczej zimnej lemoniady... Gorzej, kiedy książkochłon wynurza się z otchłani książek zbyt często – a jest to głównie spowodowane Zatorem Czytelniczym, czyli obecnością zbyt wielu pożądanych lektur w pobliżu...

Ja na przykład wciąż przebywam w upalnych Indiach – czytam „The Feast of Roses” („Święto róż”) Indu Sundaresan i zastanawiam się nad tym, dlaczego coraz mniej lubię główną bohaterkę. Nie, nie mam na myśli tego, że książka jest zła, ale Merhunnisa wydaje się bardziej zdeterminowana i harda. Okazuje się jednak, że władza zmienia każdego. Jestem mniej więcej w połowie lektury i Mehrunnisa knuje coraz bardziej. 

Na sąsiedniej kupce leży i mruga „Hobbit” Tolkiena, czyli dowód na to, że Padma wpływa na czytelnicze wybory książkochłonów w stopniu zastraszającym. Wczoraj, po przeczytaniu jej notki o listach Tolkiena zapragnęłam przeczytać znowu „Hobbita” - w czasie lunchu pognałam więc kurcgalopkiem do pobliskiej księgarni, zanosząc modły o to, by książka była też dostępna w okładce innej niż ta filmowa. Była. Wróciłam więc z księgarni kontenta, unosząc ze sobą dwie książki i zaczęłam podczytywać Tolkiena przy herbacie. Potem przypomniało mi się, że kiedyś chyba nabyłam i biografię Tolkiena pióra Carpentera i książkę tegoż o Iklingach i zaraz zadzwoniłam do biednej Mamuni, żeby jej pomarudzić i poprosić o znalezienie tychże. Przed natychmiastowym kupieniem „Listów” i skokiem na główkę w twórczość Tolkiena (bo przecież nie skończyłam „Silmiarillionu”, a i „Władcę Pierścieni” czytałam ostatnio dawno temu, a do tego mam w domu „Listy od Świętego Mikołaja”, trzeba by było sobie je przypomnieć...!) powstrzymuje mnie tylko chwilowy brak kasy i czasu, a także resztki zdrowego rozsądku.

Na szczęście mam i książkę - wabik, która na razie skromniutko, z boczku, przycupnęła koło mnie, nieśmiało domagając się przeczytania. Bardzo się cieszę, bo jest to jedna z Noworocznej Dwudziestki - „Drowning Ruth” Christine Schwarz. Mam nadzieję, że po zakończeniu swojej czytelniczej przygody w Indiach przeniosę się do swojskiego Wisconsin w Stanach.... A Tolkien? Tolkien? Poczeka do wtorku na poprawę finansów.