Książka pachnąca piwoniami (Renata Kosin, "Bluszcz prowincjonalny")

Z czytaniem jest jak z życiem – jedni wolą ryzyko, odkrywanie nowych szlaków, a inni chcą podążać utartymi, bezpiecznymi ścieżkami. Ja ostatnimi czasy ryzykantką nie jestem, podążam zatem utartym, bezpiecznymi ścieżkami literackimi, czytając powieści obyczajowe, których akcja często rozgrywa się w urokliwych zakątkach Polski. Jedyny ryzykancki ruch z mojej strony to ten, że co rusz sięgam po nowych, nieznanych mi autorów, a właściwie autorki. I, jak to zwykle bywa, są to mniej lub bardziej udane spotkania. Dzisiaj będzie o udanym spotkaniu, dzięki któremu zapragnęłam nagle znaleźć się na Podlasiu, by tam usiąść na przydomowej ławeczce i wśród kwitnących piwonii zjeść kawałek sękacza... 

O dziwo, nie jest to kolejna powieść o przeprowadzce na wieś, to opowieść o budowaniu swojego świata od nowa, o powrotach do przeszłości i poszukiwaniu swoich korzeni, które się zagubiło po drodze. Anna, bohaterka „Bluszczu prowincjonalnego” Renaty Kosin, ucieka do domu swoich rodziców w podlaskich Bujanach, by dojść do siebie po traumatycznych przeżyciach. (Jakie to były przeżycia dowiadujemy się dopiero później - świetny pomysł moim zdaniem, bo zupełnie zmienił sposób, w jaki odebrałam tę książkę.) W pachnącym domowym ciastem i smakowitymi kartaczami domu rodzice witają córkę i jej dzieci z otwartymi ramionami, podczas gdy bohaterka rozmyśla nad porzuceniem swojego dotychczasowego życia w Warszawie i zbudowaniem wszystkiego od początku. Wszystko wydaje się wam dziwnie znajome? Na szczęście autorka ucieka od utartych szlaków i jej opowieść nie zawsze podąża torem wytyczonym przez innych pisarzy i pisarki.

Przed wszystkim nie pojawia się w „Bluszczu prowincjonalnym” typowy wątek miłosny, chwała autorce za to, bo zupełnie by do tej koncepcji nie pasował. Zamiast tego, Renata Kosin koncentruje się na przyjaźni, więzach rodzinnych, stawaniu na własne nogi. Postać Anny dorośleje, zmienia się, powoli przestaje jak bluszcz oplatać bliskie jej osoby. Początkowo wydaje się, że wiejskie klimaty wszystkim służą – życie w Bujanach układa się pomyślnie nie tylko Annie, ale też jej dawno niewidzianym przyjaciółkom. Jej dzieci szybko znajdują przyjaciół, Anna znajduje sobie wakacyjne zajęcie, znów oddaje się swojej dawno zapomnianej pasji. Jeśli miałabym się czegoś przyczepić, to właśnie tego nagromadzenia przypadków – a to pojawia się w Bujanach dawna miłość, dawno nie widziana przyjaciółka, znajduje się były mąż, pokazują się pożyteczni znajomi. Do tego nagromadzenie mieszkańców miasteczka i ich problemów, które Annie udaje się pomóc rozwiązać. Przypadkiem na jaw wychodzi kilka rodzinnych tajemnic. A jednak... wszystkie te zabiegi okazują się jak najbardziej celowe. Nagle okazuje się, że problemy głównej bohaterki są niczym, w porównaniu z tymi, z jakimi borykają się inni. Ze zdziwieniem Anna przekonuje się, że życie w Bujanach wcale nie jest tak różowe, jak by się to mogło wydawać na pierwszy rzut oka. Płatki kwiatów piwonii przykrywają ludzkie troski, kłopoty i problemy. Życie na wsi, czy w małym miasteczku nie jest piękne i beztroskie tylko dlatego, że dzieje się z dala od miasta. I na szczęście nie wszystko w tej książce jest piękne, przesłodzone i kończy się dobrze. Bardzo mnie ucieszyło, że Renata Kosin potrafiła w pewnym miejscu powiedzieć „stop” i nie pozwoliła sobie na zbyt wiele szczęśliwych zbiegów okoliczności i zakończeń.

To co mnie w tej książce wyjątkowo urzekło, to sposób w jaki autorka opisuje w książce swoje rodzinne strony. Nigdy nie byłam na Podlasiu, ale wszystkie te opisy okolicznych miejscowości, smakowitych regionalnych potraw i ciekawych miejsc brzmiały bardzo kusząco! Najchętniej od razu wsiadłabym w samolot, żeby udać się na jarmark do Kiermus, zwiedzić wioskę bocianów, odwiedzić pobliskie Miejsce Mocy i kasztel. Na pewno znalazłoby się i więcej podobnych, pięknych miejsc wartych odwiedzenia. Nie ma co prawda na Podlasiu Bujan, ale są inne, równie klimatyczne miejscowości. Natomiast jeśli spodobał się wam dom z okładki, to mam dla was dobrą nowinę. W Dworku pod Łąkami znajduje się hotel, więc jeśli najdzie mnie kiedyś ochota, by odwiedzić Podlasie, na pewno tam się zatrzymam. Zabiorę ze sobą „Bluszcz prowincjonalny” i przeczytam książkę jeszcze raz, siedząc na werandzie okrytej bluszczem, podjadając mrówkowiec, popijając lemoniadę. I może poczuję się tak, jak bohaterka tej powieści, tutejsza, swoja, prowincjonalna.