O przewadze jakości nad ilością, czyli a short literary rant 2

Od kilku lat zapisuję sobie w specjalnym notesiku tytuły wszystkich przeczytanych w danym roku książek. Notesik sam w sobie to temat na kolejny wpis (zwłaszcza jak się przyznam, że jakiś czas temu przepisałam wszystkie wpisy z innego notesiku, który przestał być ładny i musiał zostać zastąpiony...), ale dziś chciałabym sobie o czymś innym pomarudzić...

Otóż proszę szanownych czytelników, czytam coraz mniej. Kiedyś normą było ponad sto książek przeczytanych w ciągu roku i to bez żadnego problemu. Teraz jestem daleko przed setką i myślę, że jej nie przekroczę. Czytam mniej – odpadło godzinne czytanie w drodze do pracy i z pracy, bo jeżdżę teraz głównie rowerem. Odpadły przerwy na herbatę spędzane na lekturze – nie mam czasu. Odpadło czytanie do późna w nocy, bo jestem tak zmęczona, że padam, albo bezmyślnie gapię się w telewizor. Zamiast spędzać czas na czytaniu książek, łażę po necie i czytam na przykład blogi o książkach. W maju przeżyłam kryzys, podczas którego w czasie miesiąca przeczytałam jedną książkę. Czytam więc coraz mniej i źle mi z tym. Czasu mi brakuje. Jestem niezorganizowana i rozlazła. Książki leżą, kurzą się i z wyrzutem gapią się na mnie z półek. Ogarnia mnie marazm, spędzam idiotycznie długie ilości czasu wpatrując się w moje półki z książkami jak ta sroka w gnat (skąd się wzięło to określenie?!) i nie potrafiąc się zdecydować, co czytać, tracąc cenny czas. Czasem nawet myślę, że pisanie bloga (o książkach) odciąga mnie od samych książek, które powinny w tym układzie grać, bądź co bądź, pierwsze skrzypce. Ogarnia mnie smutek na myśl, że pochłonięta pracą, wiecznie zestresowana i zmęczona, nie będę mogła znaleźć czasu na moje ulubione zajęcie. Odpadło mi już wyszywanie i scrapbooking, gdybym miała do tego przestać czytać, chyba bym oszalała... Pocieszam się tym, że nie liczy się ilość, a jakość przeczytanych książek. Być może winna jest jesień, pora roku może i piękna, ale też i ponura. Człowiek by tylko jadł i spał i miał chandrę. A może winna jest wyjątkowo stresująca sytuacja w pracy, mnóstwo obowiązków, mnóstwo nowych rzeczy do opanowania, odpowiedzialności za różne sprawy... Zamykam oczy, marząc o weekendach i nicnierobieniu, nie mogę się doczekać grudniowych wolnych dni.

Najchętniej zakopałabym się jak miś w gawrze i została tam z książką do wiosny. A przed nami jeszcze zima... Ech...