Pozorny spokój angielskiej wsi - "Cover Her Face" P.D.James

Tak jakoś mi się głupio wydawało, że P.D. James to mężczyzna. A w dodatku, że już nie żyje. Nic bardziej błędnego! Mam chyba jakieś braki w edukacji (i dedukcji) bo P.D. to inicjały Phyllis Dorothy James, obecnej baronowej Holland Park. Ooops. Moja ignorancja wyszła na jaw przy czytaniu „Cover Her Face”, książki, w której po raz pierwszy pojawia się postać detektywa Adama Dalgliesha, i która wydana w 1962 roku rozpoczęła długą karierę pisarki... 

„Cover Her Face” (polskie wydanie to „Zakryjcie jej twarz”) to dobry kryminał w starym style, a dokładniej kojarzący mi się z książkami mistrzyni gatunku, Agathy Christie. Senne, prowincjonalne miasteczko, właściwie wieś, podskórne napięcia i skrywane problemy mieszkańców tworzą atmosferyczny klimat tej powieści. Do tego galeria postaci, których w tym tradycyjnym zestawie zabraknąć nie mogło: doktor, pastor, stara panna zaangażowana w działalność dobroczynną, przedstawiciele podupadłej wyższej sfery – rodzina Maxie, w tym pani domu, ostoja tradycji i dobrego wychowania, jej dwoje dorosłych dzieci i oddana służąca. Ta tradycyjnie spokojna i nieco ospała atmosfera zostaje zakłócona przez Sally Jupp. Sally, matka nieślubnego dziecka i mieszkanka domu dla kobiet upadłych, zostaje zatrudniona przez Maxie'ch jako pokojówka. Początkowa potulność i skromność dziewczyny okazuje się wkrótce tylko pozorna. W dzień corocznego jarmarku pokojówka ogłasza swoje zaręczyny z synem pani Maxie, Stephenem, zebrani goście są zszokowani, a następnego dnia Sally zostaje znaleziona martwa. Do akcji wkracza detektyw Adam Dalgliesh, wezwany specjalnie z Londynu do pomocy w śledztwie.

„Cover Her Face” to porządny, rzetelny kryminał, który tradycyjnie skupia się na dochodzeniu, mającym na celu odkrycie sprawcy morderstwa. Przesłuchania podejrzanych, rozmowy policjantów między sobą, pojawiające się nowe poszlaki i dowody, śledztwo toczące się powoli, ale nieubłaganie, a na końcu rozwiązanie zagadki i wskazanie winnego – taki tradycyjny porządek to chyba mój ulubiony styl prowadzenia powieści kryminalnej. Nie ma w tej książce momentów grozy i napięcia, jest za to świetnie ukazane tło i galeria interesujących postaci. Wizerunek angielskiej wsi jest chyba jednym z najbardziej zakorzenionych i najczęściej wykorzystywanych elementów angielskiego kryminału. Chociaż akcja powieści toczy się jakiś czas po drugiej wojnie światowej, obraz spokojnej, sielskiej angielskiej prowincji jaki nam ukazuje autorka miejscami mógłby pasować też do czasów wcześniejszych.

Postać nadinspektora (w powieści nosi on tytuł detective chief inspector, a to tłumaczenie jego tytułu znalazłam w polskim opisie książki) Adama Dalgliesha nieco mnie zdziwiła. Przyzwyczaiłam się ostatnio do książek, w których postać głównego detektywa była czytelnikowi bardziej przybliżona – dowiadywaliśmy się więcej o jego życiu prywatnym, osobistych sprawach i problemach. Dalglish jest o wiele „delikatniej” zarysowany, nie tak dokładnie przedstawiony czytelnikowi i przez to może ciekawszy... Również akcja powieści koncentruje się przez to tylko na samej zbrodni, bez dodatkowych wątków. Z przyjemnością poczytam więcej książek P.D. James, żeby dowiedzieć się więcej o prywatnym życiu tego detektywa.

Po długim pobycie w przesączonej morderstwami Skandynawii miło jest wrócić „do siebie” i przeczytać książkę o starym, dobrym, angielskim morderstwie! Zwłaszcza, że pierwsze spotkanie z P.D. James bardzo mi się spodobało i nabrałam ochotę na poznanie jej innych książek. Czego i wam życzę. Sięgnijcie po serię baronowej James jeśli macie ochotę poczytać kryminały w dobrym stylu, gdzie wciąż jeszcze morderstwo dokonywane jest elegancko i ze smakiem.