Rok w Poziomce - Katarzyna Michalak

No i udało się Katarzynie Michalak mnie omotać, chyba przy pomocy tych jej kości z komputera. Zacznę od tego, że książkę pożyczyłam od mamy, która dostała ją w prezencie. Inaczej bym jej chyba nie kupiła... Już kiedyś czytałam półtorej książki pani Michalak - półtorej, bo po przeczytaniu Poczekajki, która podobała mi się średnio, a której największym plusem były te kawałki, które były o zwierzętach, sięgnęłam po Zachcianek i już nie mogłam. Wydała mi się ta książka tylko powieleniem tego samego schematu, nie przebrnęłam przez nią, rzuciłam w kąt i zapomniałam o autorce. Ale skoro Rok w Poziomce sam się pojawił obok mnie, to książkę postanowiłam przeczytać. Właśnie skończyłam. I wciąż się zastanawiam nad tym, czy mi się podobała, czy to była „literatura dla kucharek” (hi, hi, ci co czytali, wiedzą o co chodzi), czy może porządne czytadło. Jaka szkoda, że nie przeczytałam jej dziesięć lat temu, bo wtedy byłabym chyba książką zachwycona...

Rok w Poziomce to bowiem książka o marzeniach, Miłości (przez wielkie M) i poszukiwaniu szczęścia. Ewa, trzydziestolatka po przejściach, marzy o swoim własnym miejscu na ziemi, małym, koniecznie białym, Domku i rodzinie... Żeby spełnić pierwsze ze swoich marzeń, Ewa zaczyna pracować w wydawnictwie przyjaciela (przystojnego, dodajmy, przyjaciela), który zleca jej znalezienie i wydanie bestsellera. Zaczynają się poszukiwania i tak Ewa poznaje Karolinę, autorkę przyszłego bestselleru...

Najpierw urzekły mnie fragmenty o poszukiwaniu Domu, własnego miejsca na ziemi (temat bliski mojego sercu), pasja z jaką główna bohaterka gotowa była do poświęceń, żeby swoją Poziomkę znaleźć, zdobyć i zatrzymać. Pełne ciepła opisy okolicy, lasu, zwierząt, ptaków, spisywane z pasją spostrzeżenia o życiu w otoczeniu przyrody, czyli fragmenty pamiętnika Ewy. Urzekły mnie, bo wydawało mi się, że były to przemyślenia samej autorki, która zachwyca się swoim własnym miejscem na ziemi. (Sprawdziłam na stronie – racja, miała być to w zamierzeniu powieść autobiograficzna, ale jakoś się znarowiła). Są też w tej książce śmieszne dialogi, zabawne scenki, bo autorka ma lekkie pióro i czyta się ją szybko i z zaciekawieniem. W dodatku książka trafiła po prostu świetnie w mój obecny nastrój, potrzebę przeczytania czegoś na wskroś optymistycznego i banalnie lekkiego. Rok w Poziomce był doskonałym czytadłem, które mnie rozbawiło i zaciekawiło, miejscami zmusiło do zastanowienia...

I tu pojawiają się schody.

Bo były też, niestety, w książce takie fragmenty, które można nazwać chyba tylko harlequinowatymi – kiczowate łzawe wtręty, które mi popsuły całość, bo pojawiały się w momentach, w których książka zaczynała mi się na prawdę podobać. Jak bohater o nieposzlakowanej opinii, to i trzeba było ją jeszcze bardziej podkreślić, wręcz wcisnąć na chama pod nos, bo inaczej czytelnik jeszcze nie zauważy. No nie., nie jestem ślepa, sama wyciągnę wnioski..! Do tego melodramatyczne wydarzenia, przy których kręciłam głową i miałam ochotę potrząsnąć bohaterami ( i autorką). Ponadto dążenie do tego, żeby każdy tylko wspomniany wątek znalazł swój happy end było dla niezrozumiałe, i znów zgrzytało mi w zębach lukrem. Nie mam nic przeciwko happy endom, ale czy wszystkie muszą być podane tak nachalnie i w tak oczywisty sposób...? A co złego jest w odrobinie goryczy? Ponadto nadmierne niekiedy nagromadzenie nieszczęść przytrafiających się postaciom powodowało, że znów wionęło mi nudą. Dodatkowo pojawia się postać Autorki, Katarzyny Michalak, która niczym dobra wróżka doradza bohaterce, podstawia jej własną książkę do czytania, Być może nie jestem autorką ani krytykiem literackim, ale jestem czytelnikiem i nie lubię jak mi się coś na siłę wpycha coś pod nos...

Dlatego już od wczoraj dręczy mnie i męczy fakt, że pomimo tych ckliwych banałów książka była fajna. Właśnie, to chyba jest najwłaściwsze słowo, które ją opisuje – fajna. Bo chociaż zawiało mi tu „romansidłem”, to jednak coś mnie w tej historii wciągnęło i przypomniało mi się, że romanse też czasem wstydliwie podczytuję. No i dlatego myślę, że autorka mnie chyba omotała. Bo przecież książka miała mi się nie podobać!!!!!

Polecam Rok w Poziomce dziewczynom, które potrzebują książki - pocieszaczki, opowieści, która przypomni im, że marzenia czasem się spełniają i warto o nie walczyć, które szukają przyjemnej książki, która je oderwie od ponurej rzeczywistości. Przyznaję rację Kasi.eire, która polecała "Poczekajkę" Katarzyny Michalak dziewczynom w przedziale wiekowym 18-30...

Ps. A pani Kasi Michalak życzę coraz lepszych książek. I czekam na lato, kiedy to podobno ma się ukazać Panda-pies, czyli, jeśli się nie mylę, coś o zwierzętach. Czyli to, co wychodzi autorce najlepiej.