Granatowa krew - Wiktor Hagen

Komisarz Robert Nemhauser, bohater debiutanckiej powieści Wiktora Hagena Granatowa krew, nie jest typowym typowym przedstawicielem policji. Ma długie rude włosy, skończył historię, a w dodatku dorabia sobie na lewo jako kucharz, bo uwielbia gotować. Ponadto nie pije, rzucił palenie, ma żonę, której nie zdradza i z którą nie zamierza się rozwodzić, oraz dwoje dzieci... Za to w przeciwieństwie do swoich kolegów jest dociekliwy, zadaje pytania, czasem kieruje się przeczuciem. Właściwie jest od swoich kolegów mądrzejszy, lepiej wykształcony, zna języki i obsługuje komputer. Nie stosuje też zasady, że jak tylko aresztanta się odpowiednio przyciśnie, to on musi się przyznać do winy. (Jest to zresztą jedyny mały zgrzyt w tej powieści, bo właściwie jakoś mi to nie pasuje, żeby reszta policjantów była tylko tłem dla „dobrego gliny”...)

Do sporej ilości monotonnych i błahych spraw, którymi zajmuje się Nemhauser dochodzi jedna dziwna sprawa, powierzona mu przez przełożonego, który „ma przeczucie”. Śmierć starszej pani, która właściwie mogła nastąpić z przyczyn naturalnych. Jest tylko jeden mały zgrzyt – filiżanka herbaty przy krześle zmarłej, która nigdy nie piła herbaty. Nemhauser porusza się po omacku, szuka śladów, tropów i przyczyn, a do tego pojawia się następny trup. Czyżby morderstwa młodego absolwenta wydziału operatorskiego łódzkiej szkoły filmowej i starszej pani były ze sobą powiązane? Tropy się plączą, pojawiają się nowe poszlaki, nowi podejrzani, nowe trupy... Tempo robi się coraz szybsze! Śledzimy też wątki poboczne, dowiadujemy się sporo o życiu komisarza. Towarzyszymy mu w domu, przy codziennych sprawach, wychowaniu synów, gotowaniu obiadów, rozmowach z rodziną. Po przeczytaniu Granatowej krwi mam zamiar spróbować zrobić placki ziemniaczane według przepisu Nemhausera, bo przyprawy użyte przez niego zaciekawiły mnie. Mam nadzieję, że w kolejnych powieściach Hagena (bo mam nadzieję, że takowe powstaną!) pojawią się również ciekawe przepisy i pomysły kulinarne. Gdzieś czytałam, że autor pracował kiedyś w restauracji przyjaciela w Paryżu, więc chyba wie, o czym pisze.

Wiktor Hagen napisał ciekawy kryminał, kryminał, który czyta się dobrze i często z uśmiechem na twarzy, a przede wszystkim stworzył wielce ciekawą i wartą zapamiętania postać głównego bohatera – Nemhauser to jeden z moich nowych ulubionych bohaterów literackich! Podoba mi się w nim to, że jest sfrustrowany, że nie zawsze mu wszystko wychodzi, że wychowawczyni z przedszkola jego synów na niego krzywo patrzy, a on nie jest żadnym super herosem, który by sobie poradził z nadęta kobietą. Ponadto nie jest typem mięśniaka, od tego ma kumpla – Mario wygląda za to jak porządny glina! To potężny, wąsaty facet w płaszczu, który potrafi przywalić w drzwi, albo w brzuch podejrzanego... Nie jest kolejnym zapijaczonym gliną z problemami, który na podejrzanych wyładowuje frustracje, nie sypia, z kim popadnie, jest po prostu normalny.

Co jeszcze mi się podobało? Komisarz Nemhauser mieszka w Warszawie i porusza się w tym mieście codziennie, pokonując samochodem te same trasy, zmagając się z korkami, odwiedzając restauracje, kawiarnie i sklepy... Nie znam Warszawy, ale chciałabym wiedzieć, czy chociaż niektóre z knajpek i sklepików wspomnianych w książce są prawdziwe – jeśli tak, to chętnie odwiedzę! Warszawa Hagena tętni życiem, pulsuje w niej świeża krew, stolica ciągle zmienia swoją twarz, pojawiają się nowi ludzie, ale pozostają te same ludzkie słabości, problemy i namiętności.

Przeczytajcie Granatową krew Wiktora Hagena, warto! Przy okazji przeczytajcie inne książki z Mrocznej Serii wydawnictwa WAB, bo jest naprawdę dobra! Mam kilka z nich w domu, czytałam parę innych i po pierwsze cieszy mnie, że tyle jest w niej dobrych książek, a po drugie, że wiele z tych książek napisali polscy autorzy. Polecam, a sama czekam na kolejny tom przygód komisarza Nemhausera.