"7 babek 1 dziadek" - Maria Pruszkowska

Jestem chora. Znowu! Kaszlę jak gruźliczka, nos zapchany, nic mi się nie chce. Postanowiłam poczytać na pocieszenie jakąś książkę lekką, łatwą i przyjemną. I taka oto książka wpadła ma ręce. A właściwie delikatnie się wsunęła, bo książka należy do rodzaju egzemplarzy zabytkowych, trzymających się kupy właściwie tylko siłą woli. Została wydana w 1969 roku, obwoluta, którą książka chyba kiedyś posiadała, zaginęła w mrokach dziejów, a sama książka jest obecnie właściwie nie do zdobycia. Autorka też nie jest znana szerokim rzeszom czytelników, a szkoda. Jedynie jej jedna książka, „Przyślę Panu list i klucz”, została jakiś czas temu wznowiona przez wydawnictwo Formikula. Kto jednak zna inne książki Marii  Pruszkowskiej? Ja, szczęśliwym trafem, przeczytałam wszystkie...

O samej autorce, Marii Pruszkowskiej, wiem tyle, ile wyczytałam na stronie Wikipedii. Urodziła się w 1910 roku, brała udział w Powstaniu Warszawskim, była w obozie pracy, w 1950 roku zamieszkała w Sopocie. W 1969 roku, cztery lata przed swoją śmiercią, wydała swoją ostatnią książkę, „7 babek 1 dziadek”.

„7 babek 1 dziadek” to książka akurat na poprawienie nastroju, na przywołanie uśmiechu, na odpoczynek i oderwanie myśli od kłopotów. Lekka, przyjemna i miejscami zabawna, nie pretenduje do miana wielkiej literatury, ale raczej jest przyjemną lekturą na deszczowe, ponure popołudnie lub sobotni ranek spędzany leniwie w łóżku. Można by ją nazwać książką o niczym, bo dramatycznych zwrotów akcji, czy panoramicznego przedstawienia historii pokoleń na tle wydarzeń dziejowych w niej nie ma, ale ja wolę ja nazwać książką o życiu. Bo życie takie jest, zazwyczaj nic ciekawego się w nim nie dzieje, a jeśli już, to są to dramaty w skali odpowiednio pomniejszonej, domowej...

Powinnam chyba zacząć od tytułu. A właściwie od dziadka. Dziadek należy do pani Heleny Jeziorańskiej, niedawno osiadłej w Sopocie i stanowi przedmiot dumy jego właścicielki. To znaczy, wnuczki... Dlatego pani Jeziorańska postanawia uszczęśliwić znajomych opowieściami o swoim znamienitym przodku. Tak oto poznajemy plejadę bohaterek książki pani Pruszkowskiej, czyli pozostałe babki. Jedna po drugiej pojawiają się na kartach powieści i całkowicie dominują nad biednym dziadkiem.

Akcja powieści toczy się w powojennym Sopocie, wydaje mi się właściwie, że autorka napisała powieść sobie współczesną. I chyba trochę sobie na pokrzepienie serca, bo bohaterkami są właśnie panie w wieku zbliżonym do autorki w chwili wydania powieści... Energiczne, pełne życia, co rusz to szukające jakiegoś zajęcia, bohaterki „7 babek...” to babki z klasą. Rozwiązują dziarsko problemy swoje i znajomych, równocześnie borykając się z peerelowską codziennością - brak mieszkań, wieczne kolejki etcetera, etcetera. Nie ma w tej książce wyśmiewania się z ustroju (pewnie cenzura i tak by na to nie pozwoliła), więc jeśli zdarzają się jakieś zabawne sytuacje i żarty z zastanej rzeczywistości, to raczej przypadkiem.

Książka składa się z krótkich rozdziałów, w których bohaterki książki z upodobaniem zajmują się urządzaniem życia swojego i swoich znajomych, przeżywają swoje i cudze problemy.. Ktoś choruje, ktoś myśli o wyjeździe, ktoś tęskni za rodziną, komuś trzeba pomóc rozwinąć skrzydła, znaleźć zajęcie, narzeczonego, pomóc w budowie domu, zająć się dziećmi... Historie w tej książce są takie właśnie przyziemnie proste, niekiedy wręcz trącą myszką – wszak książka ma już ponad pół wieku! Ale myślę, że wciąż pełno w niej ciepła, dowcipu i humoru.

Możliwe, że nie jestem obiektywna. Przyznaję, do książek Marii Pruszkowskiej mam ogromny sentyment, pierwsze jej książki przeczytałam jako nastolatka i chyba zawsze będą mi się podobać...

Jedno tylko mnie smuci – książka nie jest moja, pożyczyłam ją tylko i niedługo będę musiała oddać. Żałuję, że żadne wydawnictwo nie chce wznowić takich perełek. A szkoda.

Ps. Przypominam, że wciąż świętuję urodziny bloga i chętni na książki wciąż mogą się dopisać tutaj.