Polskie love story (Anna Ficner-Ogonowska, "Alibi na szczęście")

Zacznijmy od tego, że na mnie niestety ckliwe romanse jakoś nie działają. A przynajmniej działają rzadko. Gwoli wyjaśnienia dodam, że pisząc „ckliwe romanse” mam na myśli książki, o których niektóre czytelniczki piszą, że są wzruszające, że się przy nich „spłakały się do cna”. Ja mam raczej oczy w suchym miejscu umieszczone, bo zwykle mało się przy książkach wzruszam. A jednak lubię czytać te wyśmiewane przez niektórych babskie romanse, historyczne głównie, czasem współczesne, bo lubię od czasu do czasu poczytać o tym, jak to szczęśliwe zakończenia zdarzają się nawet tym, którzy w nie się boją wierzyć. Dlatego pomimo ostrzeżeń Padmy postanowiłam sięgnąć po „Alibi na szczęście”Anny Ficner-Ogonowskiej i sprawdzić, czy rzeczywiście jest to książka, o której nie można zapomnieć.

Hania, bohaterka książki, powoli stara się ułożyć życie po ogromnej stracie jaka ją spotkała. Jej najbliższa przyjaciółka, Dominika, przeżywa wielką miłość (po raz kolejny), a Hanka żyje tylko pomiędzy pracą a domem. Zafascynowany nią Mikołaj będzie musiał przebić się przez mur, jakim otoczyła się dziewczyna i przekonać ją, że miłość warta jest ryzyka. Na ponad sześciuset stronach czytelnik śledzi miłosne perypetie przyjaciółek i stara się zrozumieć, dlaczego Hance tak trudno jest zaangażować się w nowy związek i jaka tragedia ją spotkała. Jednym słowem, romans jak się patrzy. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie parę „ale”.

„Alibi na szczęście” to debiutancka powieść, która (jeśli wierzyć informacji na okładce) została wysłana do wydawnictwa przez męża autorki. Być może została też wydana przed ostateczną redakcją, bo jedna rzecz mnie specjalnie w niej znużyła – otóż książka jest zdecydowanie za długa. Ja bardzo lubię powieści grube, grubiaste, ale ta powinna zostać skrócona o co najmniej jedna trzecią. Myślę, że spokojnie można by było pominąć niektóre poboczne wątki, przyspieszyć akcję i pozwolić Hance i Mikołajowi nieco szybciej zdecydować się na pewne kroki. Poza tym postacie. Słyszałam już (to znaczy czytałam) narzekania na Hankę, która jest w tej powieści wyjątkowo bierna, bez wyrazu, bez charakteru. Przypomniała mi się zaraz inna nieporadna bohaterka, Zosia z „Drogi do Różan”, ale w porównaniu z nią bierność Hanki można jednak usprawiedliwić. I jeszcze jedno – chociaż Hanusine rozmemłanie może mentalnie znużyć, przyznam, że mnie bardziej na nerwy działała wiecznie wrzeszcząca i trzaskająca drzwiami Dominika. Nawet wszechobecne zdrobnienia nie męczyły mnie tak bardzo jak pokrzykiwania pani stomatolog, która momentami zachowywała się jak mała rozpuszczona dziewczynka... Natomiast o dziwo, spodobała mi się postać Mikołaja – fajnie poczytać o bohaterze, który musi się namęczyć, żeby kobietę zdobyć, bo mu ona nie wskoczy od razu do łóżka. 

Pomimo wszystkich uwag, pomimo marudzenia na długość i postacie, coś w tej powieści naprawdę mi się spodobało. Historia opowiedziana przez Annę Ficner-Ogonowską, chociaż nieco nierealna, bajkowa, grająca bez pardonu na emocjach, zdołała mnie poruszyć. Może dzięki temu, że zaintrygowała mnie tajemnica Hanki, przyczyna jej zachowania? Może dlatego, że Mikołaj był w niej tak beznadziejnie zakochany? Może dlatego, że od czasu do czasu lubię poczytać sobie o miłości przez wielkie M, która gotowa jest na wiele wyrzeczeń i cierpliwa jak kamień? A może i dlatego, że od czasu do czasu jakiś ckliwy romans na mnie po prostu zadziała.

Ps. Podobno część druga jest lepsza i (co najważniejsze) krótsza, więc zamierzam po nią sięgnąć. Wy zaś przeczytajcie „Alibi na szczęście” tylko jeśli macie odpowiedni nastrój i dużo wolnego czasu...