"W stronę prawdy" - Anna Quindlen

Anna Quindlen jest amerykańską autorką i dziennikarką, która w 1992 roku otrzymała za cykl felietonów nagrodę Pulitzera. Ja po raz pierwszy zetknęłam się z jej nazwiskiem, kiedy jej książka „Every Last One” została wybrana jedną z powieści słynnego angielskiego klubu czytelniczego Richarda i Judy. Książki co prawda jeszcze nie przeczytałam, ale za to wypożyczyłam z biblioteki inną jej powieść, „W stronę prawdy” („One True Thing”).

Bohaterka powieści, Ellen Gulden, wiedzie w Nowym Jorku beztroskie życie, do czasu, kiedy dowiaduje się o śmiertelnej chorobie swojej matki, Kate. Jej ojciec nakłania ją, by wróciła do rodzinnego miasteczka i zaopiekowała się matką. Mimo początkowego sprzeciwu Ellen podporządkowuje się woli ukochanego ojca, porzuca swoje dotychczasowe, wygodne życie i wprowadza się z powrotem do domu rodziców. Opiekując się chorą matką, kobieta nawiązuje z nią więź, jak nigdy nie była ich udziałem, poznając ją lepiej, niż kiedy była dzieckiem. Jednak czy Ellen zdobędzie się na to, by spełnić ostatnią prośbę umierającej?

Przyznam, że „W stronę prawdy” to książka, która mnie zaskoczyła. Przede wszystkim, spodziewałam się po niej zupełnie czegoś innego, może czegoś w stylu powieści Diane Chamberlain, w których pojawia się zagadka, problem, i gdzie głównym motywem jest wyjaśnienie prawdy. Tutaj już od samego początku wiadomo, że matka Ellen umiera, a ona sama zostaje oskarżona o spowodowanie jej śmierci. Dzięki temu nie sam czyn staje się tu istotny, nie należy się też spodziewać porywającej i zawrotnej akcji. Zamiast tego Quindlen koncentruje się na ukazaniu postaci głównej bohaterki, a także jej stosunków z ojcem i matką. Moim zdaniem autorka świetnie sportretowała rodzinę Guldenów, a „W stronę prawdy” to bardzo dobra psychologiczna powieść z elementami kryminału. Poznajemy Ellen jako młodą kobietę, która całe życie starała się zasłużyć sobie na miłość swojego ojca, upodabniając się do niego, naśladując go we wszystkim i wybierając drogę kariery, którą on aprobuje. Podczas miesięcy spędzonych wraz z matką Ellen powoli przekonuje się, jak wiele ją z nią łączy. Zmienia się jej stosunek do uwielbianego wcześniej ojca, jego postawa wobec umierającej żony powoduje, że zaczyna go postrzegać jako człowieka oschłego, a przede wszystkim słabego. W stosunkach rodzinnych następuje wyraźny zwrot. Śmierć Kate staje się początkiem jej rozkładu, jakby to ona właśnie była ogniwem łączącym wszystkich jej bliskich. Wreszcie zmienia się i sama Ellen, „dorośleje”, zmieniają się też jej priorytety.

Po drugie, kiedy już myślałam, że zakończenie powieści jest oczywiste i logiczne, okazało się, że autorce udało się mnie mimo wszystko zaskoczyć. Pomimo to sama końcówka nie wzbudziła we mnie zbytnich emocji – drugą część powieści czytało się zupełnie inaczej niż pierwszą, moim zdaniem nie była już bowiem tak bardzo poruszająca. Muszę bowiem przyznać, że czytanie pierwszej połowy książki nie było dla mnie sprawą łatwą. Quindlen porusza bowiem trudny wątek relacji między córką a matką, a na dodatek wciąż mamy świadomość, że matka Ellen umiera i nic nie jest w stanie tego zmienić. Ta nieuchronność śmierci sprawiała, że nieraz musiałam przerwać lekturę książki, ale pomimo to nie potrafiłam się od niej oderwać.

„W stronę prawdy” to poruszająca i skłaniająca do przemyśleń książka, natomiast Anna Quindlen to autorka, którą na pewno chciałabym lepiej poznać. Mam nadzieję, że kolejne jej książki okażą się równie interesujące i pisarka znów mnie czymś zaskoczy.

EDIT:

Zapomniałam dodać, że w pewnym momencie rozbawiło mnie (chociaż zwykle nie zwracam na takie rzeczy uwagi)  tłumaczenie "peanut butter and jelly sandwich", czyli kanapki z masłem orzechowym i dżemem, na masło orzechowe i kanapkę z galaretką. Na szczęście był to jedyny zaobserwowany kwiatek...