"Nikt nie widział, nikt nie słyszał..." - Małgorzata Warda

Jakiś czas temu przeczytałam kilka bardzo zachęcających recenzji tej książki na blogach. Zakupiłam wraz z innymi polskimi książkami i położyłam na półce, chyba po to, żeby dojrzała. Wreszcie i na „Nikt nie widział, nikt nie słyszał” Małgorzaty Wardy przyszedł czas. Książka została z półki zdjęta, odkurzona i pochłonięta prawie w jeden dzień. Teraz siedzę i rozmyślam. Co mogę o niej napisać? Świetna. Zaskakująca. Ta książka to jeszcze jeden dowód na to, że polscy autorzy i autorki nie mają się czego wstydzić, że polskie powieści trzeba czytać, bo są tego warte!

„Nikt nie widział, nikt nie słyszał” to niebanalna, poruszająca powieść psychologiczna o tragicznych doświadczeniach, które chociaż przeżyte w dzieciństwie, zostają z nami na zawsze. To wciągająca historia o zniewoleniu, nieszczęściu, urazach psychicznych i tym, w jaki sposób uczymy się z nimi żyć.

Życie Leny na zawsze zmieniło się, kiedy osiemnaście lat temu zaginęła jej młodsza siostra, Sara. Ich ojciec nigdy nie wyprowadził się z ich starego mieszania, Lena spędza czas szukając informacji o zaginionych osobach na internetowych forach. Lena to jedna z narratorek powieści. Agnieszka to młoda Polka, początkująca piosenkarka, która mieszka w Paryżu i boryka się z niezrównoważoną matką i własną przeszłością. Męczą ją wspomnienia, których nie może zrozumieć. Agnieszka to druga narratorka powieści. Czy coś je łączy?

Małgorzacie Wardzie należą się duże brawa. „Nikt nie widział, nikt nie słyszał” to książka trzymająca w napięciu, wciągająca i pełna zagadek. Duszna, gęsta atmosfera przesiąka kartki powieści, oplatając czytelnika lepkimi mackami strachu, zwątpienia, desperacji. Kobiety w książce Wardy nie wiodą lekkiego życia: Lena, Agnieszka, Monika, maman – każda z nich dźwiga na swoich barkach bagaż bolesnych doświadczeń, każda na swój sposób stara się ułożyć swoje życie. Żadna nie odnajduje spokoju.

Powieść porusza trudny temat losów osób zaginionych i dramatu, jaki jest udziałem tysięcy rodzin pozostawionych bez wieści o losach swych bliskich, z wyczuciem dotykając także innego kontrowersyjnego tematu – zjawiska tak zwanego „syndromu sztokholmskiego”. Jak pisze sama Małgorzata Warda: „Pomysł tej książki zrodził się z medialnego spektaklu, jaki stal się udziałem Natashy Kampusch, młodej Austriaczki, która spędziła osiem lat w domu porywacza”. Trzeba przyznać, że pomysł ten wykorzystała autorka w bardzo ciekawy i oryginalny sposób, tworząc wielogłosową, wielowątkową układankę. Nie tylko udało jej się wciągnąć mnie od początku, utrzymać w napięciu i zaciekawić, ale i zaskoczyć, gdy do starannie ułożonych elementów układanki dochodziły nowe fragmenty.

Wśród zalewu książek lekkich, łatwych i szybko zapominanych, „Nikt nie widział, nikt nie słyszał” to powieść zupełnie inna, oryginalna, zapadająca w pamięć. Bardzo się cieszę, że przeczytałam tę książkę. Bardo się cieszę, że Małgorzata Warda ją napisała. Już teraz z niecierpliwością czekam na kolejną powieść, zapowiadaną na razie na blogu autorki.