"Sosnowe dziedzictwo" - Maria Ulatowska

Dawno, dawno temu, w rozrywanej pociskami powstańczej Warszawie, przyszła na świat Anusia Towiańska. Dziewczynka straciła rodziców, a jej wychowaniem zajęła się rodzina przyjaciela jej ojca. Po prawdziwych rodzicach pozostały jedynie dokumenty przez pół wieku zamknięte w starym sejfie... Dopiero jej córka dowiedziała się, że po dziadkach odziedziczyła stary dwór nad jeziorem - Sosnówkę.

Debiutancka książka Marii Ulatowskiej, „Sosnowe dziedzictwo”, mogłaby być taką fantastyczną powieścią!  Kupiłam ją skuszona piekna okładką i ciekwawym tematem. Wojenne sekrety, zaginiona spadkobierczyni, piękny dworek i miłość – bardzo lubię podobne klimaty. Kiedy się bowiem tę książkę rozkłada na czynniki pierwsze, to prezentują się one znakomicie. Niestety, moim zdaniem autorka nie tylko nie zrobiła z tymi składnikami niczego nowatorskiego, ale i nie przedstawiła ich w  ciekawy sposób... Wydaje mi się, że po prostu wszystkie te dobre pomysły wrzuciła do jednego worka, poupychała byle jak i podała czytelnikowi jako niedosoloną, niedoprawioną potrawę jednogarnkową....

W wielu recenzjach pojawia się zarzut zbytniego „zasłodzenia” - za dużo szczęśliwych zbiegów okoliczności, zbyt wielu cudownych ludzi pojawiających się wokół głównej bohaterki, liczne, denerwujące zdrobnienia pojawiające się w tekście... Nie to jednak przeszkadzało mi najbardziej w tej książce. To prawda, ten lukier był nieco zbyt słodki, ale przede wszystkim wydaje mi się, że sama opowieść była poprowadzona nieskładnie, z powtórkami i z niepotrzebnymi zupełnie wstawkami i wtrętami, które niczego nie wnosiły do akcji. Książka była bardzo naiwna i taka jakaś... niedokończona, właściwie zupełnie o niczym. Nie było w niej napięcia, zabrakło punktu kulminacyjnego, całość skończyła się też bez fajerwerków, nie pozostawiając po sobie żadnego właściwie wrażenia. Podobały mi się jedynie wstawki z przeszłości, które ubarwiały nudną całość.

Główny bohater powieści jest również bardzo istotnym czynnikiem, dzięki któremu książka „trafia” do czytelnika. Niestety, w tym przypadku postać Ani, gdziedziczki Sosnówki, strasznie mnie denerwowała. Nie dość, że bezczelnie wykorzystywała swoją urodę by naciągać mężczyzn – a to na przywiezienie mebli, a to na umycie samochodu, to jeszcze denerwował mnie jej językowy snobizm. Dlaczego Anna tak niegrzecznie chce „edukować” językowo swoją pracownicę? Mnie też drażnią błędy językowe, ale jakoś nie czuję się upoważniona, żeby je poprawiać...

Wiem, że „Sosnowe dziedzictwo” wielu czytelnikom się spodobało, ale niestety u mnie  ta książka zyskała opinię słabego czytadła. Czytałam ostatnio różne podobne powieści, ta jednak z nich wszystkich była zdecydowanie najsłabsza. Jeśli ktoś jest zainteresowany, to niebawem ma się ukazać „Pensjonat Sosnówka”, kontynuacja debiutu pani Ulatowskiej. Ja jednak po część kolejną już raczej nie sięgnę.