O niebezpieczeństwach czytania książek (część 1)

Nie od dziś wiadomo, że książki to samo zło...

Po pierwsze psują nam zdrowie – zmuszają do gapienia się w małe czarne robaczki, psując nam wzrok, przez nie siedzimy do późnej nocy, zamiast oddawać się zdrowotnemu odpoczynkowi. Do tego dochodzą potencjalne obrażenia cielesne – kto z nas, będąc zaczytanym doszczętnie, nie wszedł kiedyś na słup na ulicy, nie obtłukł sobie biodra, kiedy autobus zahamował, a my akurat przewracaliśmy stronę w książce, przytrzymując się rury jednym palcem? A oparzenia wywołane zagapieniem się? Ile to razy zaczytani doszczętnie, garnek gotującej się zupy usiłowaliśmy chwycić gołą ręką?

Po drugie, książki psują nam relacje międzyludzkie – zamiast spotykać się towarzysko, wolimy przecież poczytać. Pół biedy, jeśli mamy w rodzinie osoby tolerancyjne, lub podobne do nas, wtedy po prostu wszelki kontakt ogranicza się po prostu do przyjaznego pomrukiwania z dwóch foteli, jeśli jednak rodzina nie rozumie i nie popiera naszego nałogu, sytuacja staje się coraz trudniejsza, dochodzi do napięć, kiedy to próbujemy czytać książki w ukryciu i zostajemy posądzeni o brak podstawowych zasad kultury, dochodzi do kłótni i wręcz rękoczynów, kiedy w obronie ukochanego egzemplarza powieści rzucamy się z pazurami na naszych najdroższych... Co więcej, niektórzy zupełnie nie potrafią zrozumieć naszej niechęci do jakichkolwiek prac domowych, które mogą nas oderwać do lektury. Od czasu do czasu tolerujemy tylko odkurzanie, bo odkurzacz można zwykle obsługiwać jedną ręką.

Po trzecie, książki są też szkodliwe dla naszych finansów. Nie tylko szefostwo zwykle nie toleruje naszych wymówek, których używamy, by usprawiedliwić czytanie pod stołem (pół biedy, kiedy to jakaś książka zawodowa, ale czytanie fantastyki naprawdę trudno jest wyjaśnić...), ale zupełnie nie rozumie, jakim cudem mogliśmy przegapić przystanek autobusowy, bo po prostu tak się zaczytaliśmy, że świat zewnętrzny przestał dla nas istnieć, przez co spóźniliśmy się do pracy. Dodatkowo usprawiedliwienie naszej nieobecności w pracy brakiem snu, spowodowanym lekturą wyjątkowo wciągającej pozycji, przyjmują bardzo niechętnie, lub wręcz z obrzydzeniem.

Po czwarte, kiedy już uda nam się wytrwać w pracy wystarczająco długo, by zarobić jakieś pieniądze, natychmiast po wypłacie beztrosko i z błyskiem obłędu w oku wydajemy wszystko na ukochane książki.

I cóż otrzymujemy od książek w zamian?!

Ktoś powie, że czytanie nie tylko nas rozwija i uwrażliwia, ale zapewnia nam też rozrywkę. A jednak! Książki potrafią zapełnić nam głowy stosem nikomu do życia niepotrzebnych wiadomości, nie pozostawiając miejsca na informacje pożyteczne, czy wręcz wymagane! W dodatku książki potrafią szkodliwie oddziaływać na naszą psychikę, sprawiając, że stajemy się nadwrażliwi, wzruszając nas do łez i powodując, że nie tylko od czasu do czasu wybuchamy płaczem, kiedy przypomnimy sobie co bardziej wzruszające fragmenty ostatniej lektury, denerwując innych uporczywym siąkaniem nosem i prośbami o czyste chusteczki do nosa, ale wzbudzamy ogólna sensację, wchodząc do szaf znajomych i wybuchając płaczem, kiedy okazuje się, że nie ma w nich nic więcej, niż ubrania... Jeśli natomiast chodzi o rozrywkę, to wszyscy wiedzą, że czytanie jest zajęciem samolubnym, mało użytecznym społecznie i bez większej wartości poznawczej. W dodatku wcale nas nie relaksuje, ani nie dostarcza nam radości – czytając książki nie tylko niejednokrotnie zalewamy się łzami, ale i co więcej podnosimy sobie ciśnienie, denerwując się przy czytaniu co lepszych thrillerów. A kiedy nieludzko przestraszeni próbujemy zasnąć po przeczytaniu jakiegoś horroru, książki nie tylko nas nie usypiają, ale wręcz nie dają nam zasnąć!

Tak więc, jeśli książki to samo zło, co sprawia, że są tak ważne w naszym życiu? Kiedy czytanie staje się nałogiem? „Nigdy!” - zakrzyknie gromko książkochłon i popędzi do swoich półek, by z czułością gładzić okładki książek, głosem Golluma szepcząc „my preciousssss!”. A książkowe zbieractwo? Kiedy przekracza ono ramy nieszkodliwego hobby i przeradza się w coś, co można właściwie nazwać obsesją? Ale o tym chyba już w następnym odcinku...