"Pentagram" - Jo Nesbo

Ohohohohoho. Ale książka! „Pentagram” Jo Nesbo to kryminał czytany z wypiekami na twarzy, z niecierpliwym przewracaniem kartek, a równocześnie z niedosytem, bo w końcu przecież książka się skończy...

Już wcześniej, pisząc o „Trzecim kluczu”, wspominałam o oczekiwaniu czytelnika, o wyobrażeniu, jakiego nabiera się o kolejnych powieściach dobrego autora. I już wiem, że Jo Nesbo w swoim cyklu o komisarzu Hole'u przeszedł samego siebie, pisząc trzy powieści, które są po prostu coraz lepsze. Czyż nie jest to wyraz prawdziwego talentu, pisać coraz lepiej? „Pentagram” to trzeci z serii kryminał o przygodach komisarza Harry'ego Hole'a, który już na wstępie obiecuje czytelnikowi emocje, błyskawiczne tempo akcji, ciekawą zagadkę i niezapomniane postacie.

Harry'ego Hole'a dogoniły wreszcie jego prywatne demony. Harry Hole stoczył się na dno. Nie udało mu się znaleźć dowodów przeciwko Tomowi Waalerowi, wymówienie z pracy czeka tylko na podpis przełożonego, ukochana kobieta nie chce ponownie wiązać się z alkoholikiem, nawet przełożeni nie mogą go dłużej chronić. Hole spędza upalne lato w Oslo siedząc w domu i pijąc. Do czasu, gdy jako jeden z nielicznych policjantów, który nie przebywa na urlopie, zostaje przydzielony do sprawy pewnego zabójstwa – młoda kobieta została znaleziona martwa, jeden z jej palców został ucięty, a pod jej powieką odnaleziono maleńki brylant z wyszlifowanym pentagramem. Zagadka Kuriera Śmierci ma być ostatnią sprawą Hole'a przed jego odejściem z policji. Pościg za seryjnym zabójcą przeradza się w wyścig z czasem. Czy Hole odnajdzie sprawcę nim ten ponownie uderzy? Sprawy komplikuje fakt, że drugim policjantem przydzielonym do sprawy jest Waaler...

Nesbo prowadzi akcję w błyskawicznym tempie, prowadząc czytelnika śladami fałszywych tropów i zawiłych intryg. W dodatku tak wyraziście oddaje sferę dusznej, upalnej stolicy, że czytając „Pentagram” miałam wrażenie, że sama znajduję się w Oslo w czasie upalnego lata.

Kryminał Nesbo to piorunująca mieszanka wątków nowych i starych, znanych z poprzednich części trylogii. Pojawiają się znane postacie. Mimo walki z nałogiem Hole wciąż pozostaje genialnym śledczym – jego umysł potrafi kojarzyć pewne fakty tylko w sobie zrozumiały sposób i wyciągać wnioski z pozornie tylko błahych szczegółów. Hole jest bohaterem pełnym wad i przywar, a przez to bardziej ludzkim i bardziej wiarygodnym. Tak, wydawać by się mogło, że jest to kolejna postać literacka powielająca stereotyp policjanta-samotnika, obarczonego problemami, ale w tym wypadku nie brak jej cech oryginalnych, a przy tym jego wady i zalety czynią go bardzo ludzkim. W dodatku, kiedy osobiste problemy Hole'a mnożą się, staje się on coraz bardziej samotny i pełen goryczy, nie sposób nie czuć ku niemu sympatii. Żałuję tylko, że Beate Lonn nie pojawiała się w książce częściej. Zamiast tego, Nesbo koncentruje się na rozwinięciu postaci Waleera i ukazaniu motywów jego postępowania...

W „Pentagramie” wątki zaczęte w poprzednich częściach trylogii znajdują wreszcie rozwiązanie. Finał powieści to pokaz fajerwerków pierwszej klasy – czytając końcówkę „Pentagramu” miałam wrażenie jazdy w kolejce górskiej, jako że tempo akcji nie słabło ani o jotę, a w dodatku rozwiązanie zagadki było tylko połową sukcesu. Nesbo zadbał o to, by do ostatnich stron czytelnik wstrzymywał oddech czekając na dalsze niespodziewane zwroty w fabule powieści i ostateczne rozwiązanie wątku Waalera, na które kazał czekać czytelnikom przez tyle czasu.

Na szczęście to nie koniec przygód Harry'ego Hole'a i na niecierpliwych czytelników czeka jeszcze kilka kolejnych książek – ja mam już dwie... Czekają na mnie „The Redeemer” („Wybawiciel”) i „The Snowman” („Pierwszy śnieg”). I oby ich wciąż przybywało!